In het jaar 1873 werd een landgoed geveild dat over zijn hele lengte langs de zeekust van de voorloper van de gemeente Pals liep. Het landgoed werd gekocht door Leoncio Tomàs Soteras. Hij verkocht het later aan dhr. Nemesio de Cabrera Vidal en deze vervolgens aan dhr. Coll.
Dat hele terrein was een enorm stuk land en een groot deel werd bebost door Pere Coll Rigau zelf. Op die manier zou hij zonder het te weten een groot deel van het landschap vormen van wat later de Costa Brava genoemd zou worden.
Veertig jaar later, in de zomer van 1934, bracht een groepje toeristen, aangevoerd door de schilder Josep Maria Sert, een bezoek aan de zoon van de grote baas Pere Coll Llach, in zijn zomerhuis in Punta Espinuda dat toen over Playa de Pals uitkeek. In die tijd was mijn grootvader algemeen commissaris van publieke orden van de Generalitat de Cataluña. Die betrekking raakte hij plotseling kwijt na de gebeurtenissen van oktober van datzelfde jaar.
Twee jonge journalisten, Carles Sentís en Josep Pla, die bij die kleine verkennende groep hoorden, gaven aan de toekomstige generaties de impressies door die de prachtige ligging van Playa de Pals bij hen achterliet.
Volgens Josep Pla was de schilder het meest onder de indruk van het panorama van Playa de Pals, gezien vanaf Punta Espinuda, met de Medes-eilanden en L’Estartit op de achtergrond.
Monsieur Pomaret stond als betoverd te kijken.
Op een zeker moment ging Sert bij hem staan, pakte hem bij de arm en zei met zachte stem:
- U beseft zich toch wel, monsieur Pomaret…
Op een dag zal Playa de Pals het strand van Parijs worden.
Ik was onder de indruk, want ik zou er nooit aan hebben durven denken dat Playa de Pals ooit het “strand van Parijs” zou kunnen worden. De verbazing van monsieur Pomaret werd steeds groter.
- De Côte d’Azur is vrijwel vol –zei Sert-.
De Golf van León komt bij lange na niet in de buurt van deze schoonheid. Binnen enkele jaren ligt Parijs op twee of drie uur vliegen van hier. Een landingsbaan is makkelijk te bouwen. Het strand is nog maagdelijk, er is nog niets gebouwd. Het strand is niet modderig. Alles kan nog gedaan worden. Oh, als de mensen in Parijs deze zon eens zou kunnen zien, dit zand, die zee, die pijnbomen...!
Toen de burgeroorlog voorbij was en na een zware naoorlogse tijd leek het dat Playa de Pals door iedereen vergeten was. Dr. Abreu was in de buurtgemeente Begur begonnen met de bouw van een casino –Cap Sa Sal–, en als klap op de vuurpijl hadden de regeringen van de Verenigde Staten en die van generaal Franco een geheime overeenkomst gesloten om Radio Liberty op te richten, een anticommunistische radiozender die drieëndertig hectare pijnboombossen opslokte en meer dan een kilometer prachtig zandstrand.
Het leek erop dat de toeristische toekomst van Playa de Pals voorgoed verloren was gegaan.
Dat was niet het geval: Mijn vader, bezorgd als hij was om het slechte imago van de “antennes”, had het geniale idee om in 1964 te beginnen met de bouw van de eerste negen holes van de golfbaan van Playa de Pals, de eerste aan de Costa Brava. Deze werd zeer gewaardeerd door mevr. Ivette Barbaza die tevens de bouwplaats kwam bezoeken. In 1970 werden vervolgens de volgende negen holes geopend, waarmee de golfbaan een internationaal niveau kreeg.
Andere kwaliteitsvoorzieningen, zoals de Camping Cypsela, het restaurant Sa Punta, de golfappartementen, het hotel La Costa, de golfbaan Serres de Pals en zelfs een privénatuurgebied, de Basses d’en Coll. Hiervan verwijst de naam naar de grote visionair, dhr. Coll. Dit alles werd toegevoegd aan het eerste project en zo ontstond de synergie om een duurzaam toerisme op te zetten. Deze heeft prestige geboden aan de gehele Costa Brava. De antennes zijn verdwenen en de droom van de schilder Sert is een schitterende werkelijkheid geworden.
Baltasar Parera Coll
X
